به نام خدا
تاریخ طب سنتی به تاریخ گروهی از شیوه های پزشکی متنوع گفته می شود که در مجموع در سال های 1970 به عنوان «پزشکی جایگزین» به منظور جمع آوری تاریخچه های فردی از اعضای آن گروه یا به تاریخ طبقات پزشکی غربی ارتقا یافت . “روش های نامنظم” توسط موسسه پزشکی غربی شامل : تاریخچه پزشکی تکمیلی و پزشکی جامع است . ” طب سنتی ” مجموعه ای از محصولات ، شیوه ها و نظریه های تعریف شده و بسیار متنوعی است که توسط کاربران آن درک شده است تا اثرات شفا بخش پزشکی را درک کنند ، اما از شواهد جمع آوری شده با استفاده از روش علمی حاصل نشده است . بخشی از بیومدیکس نیستند , یا با شواهد علمی یا علمی ثابت شده تناقض دارند “Biomedicine” بخشي از علم پزشکی است که اصول آناتومی ، فيزيک ، شیمی ، زيست شناسی ، فيزيولوژی و ساير علوم طبيعی را به روش بالينی با استفاده از روش های علمی برای اثربخشی اين عمل به کار می گیرد .
بخش عمده ای از آنچه در حال حاضر به عنوان طب سنتی دسته بندی شده به عنوان سیستم های مستقل و کامل پزشکی توسعه داده شد . به عنوان مثال طب سنتی چینی و داروهای آیورودای هند از همین گروه هستند . سایر شیوه های پزشکی جایگزین ، مانند هومیوپاتی، در غرب اروپا و در مخالفت با طب غربی توسعه یافت ، در حالی که طب غربی بر اساس نظریه های غیر علمی بود که توسط مقامات مذهبی غربی تحمیل شده بود. هومیوپاتی قبل از کشف اصول اساسی شیمی ، توسعه یافت که اثبات کرد داروهای هومیوپاتی چیزی جز آب ندارند . اما هومیوپاتی با استفاده از داروهای ساخته شده از آب ، در مقایسه با پزشکی غربی علمی و خطرناک ارتدوکس غربی که در آن زمان تجویز شده بود ، شامل استفاده از سموم و تخلیه خون بود ، که اغلب باعث نابودی دائمی یا مرگ می شد ، بی ضرر بود . سایر شیوه های جایگزین مانند پزشکی جراحی روان شناختی و استئوپاتیک در ایالات متحده در زمانی که پزشکی غربی در حال استفاده از روش ها و نظریه های علمی بود ، توسعه یافت اما مدل بیومدیک هنوز کاملا غالب بود . تمریناتی مانند کیهان شناسی و استئوپاتیک ، که هرکدام از آنها توسط مرکز پزشکی نامنظم است ، همچنین با قوانین صدور مجوز ، با یکدیگر اختلاف نظر دارند . تمرین کنندگان استئوپاتیک دوره های آموزشی و بیو مدیکال را برای صدور مجوز خود اضافه کردند و دارنده مجوز داره دکترهای پزشکی پوکی استخوان شروع به کاهش استفاده از ریشه های غیر علمی این رشته کرده و بدون عمل و نظریه های اصلی ، در حال حاضر همانند زیست پزشکی است .
درباره درمان با طب سنتی یا همان محلی در کتب و نسخ قدیمی مطالبی درج شده است که سابقه درمان با طب سنتی را مشخص می کند . مطالعه گیاهان 5000 سال قبل از باستان شروع شده است که توصیف خوبی از گیاهان دارویی را توصیف می کند . در طب سنتی مصر، Ebers papyrus از c. 1552 پیش از میلاد، فهرستی از داروهای قومی و شیوه های پزشکی جادویی را ثبت می کند. عهد عتیق همچنین در مورد Kashrut اشاره به استفاده از گیاه و کشت آن ها در مزارع وسیعی دارد.
بسیاری از گیاهان و مواد معدنی مورد استفاده در آیورودا توسط گیاه پزشکان باستانی هندی مانند چاراكا و سوشروتا در هزاره اول پیش از میلاد توصیف شده اند . اولین کتاب گیاهی چینی، Shennong بنکائو جینگ بود ، که در طول سلسله هان جمع آوری شده بود، اما به تاریخ خیلی زودتر رسید ، که بعدها به عنوان Yaoxing Lun (رساله در مورد طبیعت گیاهان دارویی) در طول سلسله تانگ تکمیل شد . کمپایلرانی که قبلا در طب سنتی یونان شناخته شده از دانش گیاهی موجود و فعلی هستند ، شامل پیثاقور و پیروان او ، هپقراط ، ارسطو ، تئوفراث ، دیوسکوریدز و گالن هستند.
داروهای بومی عربی از اختلاف بین طب سنتی مبتنی بر سحر و جادو از Bedouins و ترجمه عربی از سنت های پزشکی هلنی و آیورودا توسعه یافته است . داروهای بومی که در درمان با طب سنتی در اسپانیا استفاده می شدند , تحت تأثیر اعراب از 711 تا 1492 قرار گرفتند . درمان از طریق طب سنتی توسط پزشکان اسلامی و گیاه شناسان مسلمان مانند الدینوار و ابن بابیت به طور معنی داری در مورد دانش پیشین materia medica گسترش یافتند . معروف ترین رساله پزشکی فارسی کانون پزشکی آوینین بود که پیش از فارماکوپه بود و آزمایش های بالینی را معرفی کرد . کانن در قرن دوازدهم به لاتین ترجمه شد و تا قرن هفدهم به عنوان یک مجله پزشکی در اروپا باقی ماند . سیستم Unani پزشکی سنتی نیز بر اساس کانن است.
ترجمه های مقدماتی اولیه ی رومی و یونانی به وسیله یونانیموس بوک به آلمانی تبدیل شد که گیاهان آن، که در سال 1546 منتشر شد، Kreuter Buch نام گرفتند. این کتاب به هلندی به عنوان Pemptades توسط Rembert Dodoens (1517-1585) و از هلندی به انگلیسی توسط Carolus Clusius (1609-1526)، که توسط هنری لیت در سال 1578 به عنوان A Nievve Herball منتشر شد ، ترجمه شده است .
در اواسط قرن بیستم، طب سنتی به عنوان یک شیوه ای که توسط جوامع دارای درآمد پایین با زاد و ولد بالا مورد استفاده قرار می گرفت ، مورد توجه قرار گرفت . با این حال ، محصولات مصنوعی یا زیست پزشکی توسط برخی از بخش های جامعه غربی مورد پرسش قرار گرفته است ، که به علاقه به داروهای طبیعی کمک می کند . شیوع طب عادی در مناطق خاص جهان با توجه به رفتار ها و شیوه های فرهنگی متفاوت است . برخی از داروهای مدرن بر پایه فیتو شیمیایی گیاهی است که در طب سنتی استفاده شده است . محققان اظهار داشتند که بسیاری از درمان های جایگزین “به طور آماری از درمان های دارو نما قابل تشخیص نیست .
داروهای بومی معمولا به صورت خوراکی از طریق جامعه، خانواده و افراد منتقل می شود . در یک فرهنگ خاص ، عناصر دانش پزشکی بومی ممکن است توسط بسیاری از افراد شناخته شده باشد یا ممکن است توسط کسانی که نقش خاصی در شفا دهنده ها داشته باشند توسعه یابد . سه عامل مشارکت , نقش شفا دهنده و اعتقادات خود شخص باعث موفقیت درمان با طب سنتی و بالا رفتن اعتقادات مثبت در جامعه است.
عناصر در یک فرهنگ خاص لزوما به یک سیستم منسجم متصل نیستند و ممکن است متناقض باشند. در کارائیب، درمان های بومی به چندین دسته تقسیم می شوند: برخی از گیاهان دارویی شناخته شده اروپایی که توسط استعمار اولیه اسپانیایی معرفی می شوند که هنوز هم معمولا کشت می شوند؛ گیاهان وحشی و کشت بومی، استفاده از آن از آمریکایی ها پذیرفته شده است ؛ و گیاهان زینتی و یا سایر گیاهان نسبتا اخیر که برای استفاده های طبی بدون هیچ گونه تاریخی اختراع شده اند .
