بسم الله الرحمن الرحیم
طب سنتی در سال های اخیر مورد توجه مردم قرار گرفته است. سلامت مردم مربوط به کار طبیبان بوده و اغیار نباید به این حوزه ورود پیداکنند و بر اساس قانون اساسی کشور که برپایه دینی و فقهی بنیان نهاده شده هرکس خلاف قانون رفتارکند خلاف شرع نیز کرده است. سه تعریف از طب سنتی یا ایرانی اسلامی در کشور وجود دارد.
نگاه اول معتقد بوده که چون طب سنتی در دوران تمدن اسلامی به شکوفایی رسیده به آن طب اسلامی نیز می گویند.
گروه دیگر معتقدند هر طبیبی که از فیلتر اسلام عبور کند و در حین درمان حلال و حرام را رعایت کند طب اسلامی را رعایت کرده است.
سومین گروه معتقدند تنها با استناد به روایات منتسب به معصومین باید طبی بنام طب روایی ایجاد کنیم.
طب اسلامی در واقع منبعث از این نکته است که انسان ابهادی فراجسمانی دارد و با نگاه مادی گرایانه نمی توان تمامی ابعاد انسان را درمان کرد.
انسان را باید از بعد ملکوتی نگریست و در این راه باید از دین اسلام بهره جت تا انسان به کمال واقعی دست یابد.
یکی از بارزترین ظرفیت های طب سنتی ما در این بوده که طبیبانی مانند جرجانی و ابن سینا داشته ایم که به قدری به مرحله اجتهاد رسیده بودند که تنها خداوند را شفا دهنده واقعی می دانستند.
در طب سنتی اسلامی نگاه و جهان بینی توحیدی بر همه چیز غلبه دارد.
رسالت اسلام این بوده که راهبردهای اساسی را برای رسیدن به کمال مشخص کند اما اگر ما برای درمان بیماری ها تنها بخواهیم به روایات اکتفا کنیم آن زمان تکلیف درمان بیماریهای نوظهوری که روایاتی در خصوص آن نوشته نشده چه خواهد شد؟
این سو استفاده از روایات به اعتقادات دینی و سلامت مردم ضربه می زند.
برای سلامت جامعه باید از عقل و تجربه نیز استفاده کرد و اگر روایاتی در خصوص درمان بیماری وجود داشته باید نخست اصالت و حقیقی بودن آن آشکار شده و سپس برای تعمیم آن به زمان و مکان امروز دست به پژوهش زد.
منبع :پایگاه اطلاع رسانی حوزه
